عادل فردوسی پور علاوه بر اینکه یک عشقِ فوتبال واقعی است، وطنش را با تمام وجود دوست دارد.
عادل فردوسی پور در ۴ سالی که از تعطیلی برنامه ۹۰ می‌گذرد، مصاحبه‌های متعددی انجام نداده و به ندرت حرف زده است. او اگرچه فعالیت‌های رسانه‌ای خود را در قالبی تازه ارائه می‌دهد، اما هرگز عشق و علاقه‌اش را به گزارش فوتبال در تلویزیون کتمان نمی‌کند. صداقت عادل در این زمینه قابل تحسین است و شک نداریم در سال‌هایی که او درباره فوتبال سخن نمی‌گوید، بخشی از عشق قدیمی و جاودانه‌اش را در گوشه‌ای به اجبار رها می‌کند.
فردوسی پور در این چند سالی که از صداوسیما محو شد، یک نکته مهم را به خیلی‌ها ثابت کرد. اینکه بهترین برنامه فوتبالی که از تلویزیون پخش می‌شود با قید فاصله‌ای کهکشانی، همچنان ۹۰ است و سایر برنامه‌های مشابه حتی قدرت یک رقابت نصف و نیمه را ندارند. هنوز بهترین گزارشگری که درصداوسیما ظهور کرد، فردوسی پور است و بقیه گزارشگرها به استانداردهای او نزدیک نشده اند.
به عبارت بهتر در سال‌هایی که عادل فردوسی پور به اوج پختگی و تجربه رسید، از عرصه اجرا و گزارش به صورت ناخواسته حذف شد اما زندگی برای این چهره فراموش نشدنی رسانه، ادامه دارد. تصمیم عادل برای ماندن در ایران و ادامه کار در قالب جدید، می‌تواند قضاوت‌هایی را در جامعه ایجاد کند؛ چرا که همچنان خیلی‌ها دوست دارند فردوسی پور را در تلویزیون و حین اجرای ۹۰ ببینند و شاهد بازیگوشی‌ها و طراوت همیشگی‌اش باشند و برخی هم می‌گویند چرا او با این شرایط از کشور خارج نمی‌شود اما هر چه هست اینکه تصمیم فردوسی پور برای ماندن و تداوام کارش در رسانه‌ها قطعی است؛ او می‌ماند و ادامه می‌دهد…
